کد مطلب:50552 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152
«احی قلبك بالموعظه.»[1] . دلت را به موعظه زنده دار. [صفحه 385] مواعظ جانبخش دل را صفا و جلا می دهد و مهیای اتصاف به كمالات حقیقی می سازد. در كلمات امیرمومنان (ع) در این باره چنین وارد شده است: «المواعظ صقال النفوس و جلاء القلوب.»[2] . موعظه صیقل نفسها و روشنی بخش دلهاست. «المواعظ حیاه القلوب.»[3] . موعظه مایه ی حیات دلهاست. موعظه ی نیكو از غفلت گرانبار دنیا طلبی و هواپرستی بیرون می برد و این موانع سخت تربیت را می زداید و به سبب رقتی كه در وجود فراهم می نماید دل را در معرض تابش انوار هدایت حق قرار می دهد. «بالمواعظ تنجلی الغفله.»[4] . به سبب موعظه غفلت زدوده می شود. «ثمره الوعظ الانتباه.»[5] . نتیجه ی موعظه بیداری است.
با توجه به مفهوم موعظه، این روش راهی است در زدودن قساوت از دل و فراهم كردن زمینه ی لطافت آن در جهت دوری از زشتی و پلیدی و گرایش به زیبایی و نیكی. موعظه عامل بازدارنده از طغیان شهوات و موجب تسكین هواهای نفسانی است و از این رو بستر مناسب احیای دل آدمی است. امیرمومنان علی (ع) در نامه ی تربیتی خود به فرزندش حسن (ع) او را سفارش كرده است كه قلبش را با موعظه جانبخش احیا كند:
صفحه 385.